مشب تمامت مي كنم از اين سر تا به انتهاي تورا قورت مي دهم و چشم هايت را به يكباره سر مي كشم كه تمام شوي شوخي نمي كنم مرد! اين آخر بازي ست من كه داستانم عاشقانه بود و هست و خواهد بود... تو مواظب باقي مانده تنت باش!
خیال کردی رفتی که رفتی! هنوز کاشف هجاهای احساسات منی! هنوز یلداترین خاطره را از تو دارد دلم! هنوز برای تو می میرم وزنده می شوم. هر وقت یادم می اید؛ تو می آیی! اگرچه سواد درست وحسابی از عشق ورزیدن ندارم. اما همیشه به یاد تو آب می خورم. به یاد تو نفس می کشم. به هر کجا می نگرم ؛ هندسه نگاه تو ان جاست. خیلی دلم می خواهد دوباره باز گردم . به حریم خلوت نگاه با صفای تو؛ با هم بنشینیم ؛ تو مرا بگویی؛ من تو را بنوسم. اما تقدیر این فراق چه بود؛ که غروب های کلاغ خوان زمستان؛ از من عاشق سینه چاک عیاری ساخت. و شعور یک شاعر نقاش را به من هدیه داد. اما هنوز هم که هنوز است؛ تودر نگاه من چون یک کودک ؛ بند بازی می کنی! ومرا مصلوب خاطرات رویای خود می کنی ! ای غزال غزل!
بید بلندی بود سر کوچه کنار جویی که نقره می رفت با ساز ماه که در برگها با باران می لغرید و تنهایی نیمکتی که به بالا آمدن آفتاب و خستگی عابران منتظر بود. نگاهها برای چه خیس و مه گرفته اند رفتن برای چیست؟ سفری که باید می شد
* اگر دوباره ببینمت با تو از خاطره ها خواهم گفت که در کوچه جا گذاشتی از دلی کنار در نگاهی که همیشه از پشت پنجره می لغزید باران آن روزها ریز وسرد بود و کوچه تنها و تو تنهاترین مسافر تنهایی کجا می رفتی ؟ رفتنت ، رفتن کجا بود؟
*
اگر دوباره ببینمت با تو از آن ساعتی خواهم گفت که باران آمد و نگاه تو مه آلود شد . از صدای کسی که بر آستانه ایستاد . پیراهنت خیس شده بود کلاهت بر بند کیفت که بر شانه آویخته بودی باگامهای کوتاهت متفکر می آمد و تو می رفتی رهسپار کجا بودی؟ کجای جهان راه تو بود؟ * اگر دوباره ببینمت با تو از آن جا خواهم پرسید و از روزهایی که داشتی
* سنگیست خاطره با نوشته ای بلند خانه ای کهنه زنی حیران که منتظر است کلیدی بر میخ کناردر آویخته مانده هزار هزار برگ با بادهای سرگردان می روند هزار حرف ناگفته در سینه مانده رفتنت کجا بود؟ ناکجاشهری با آوازها و رازهای سر به مهر
مردی عینک به چشم آواز می خواند یکی بر طبلی نامفهوم می کوبد کودکی در آفتاب می خندد سگی همه چیز را بو می کشد.
چه کسی آواز را در ساز نهاد که تمام سازها بی آواز ناکوک شوند بی ترنم لب بی ترنم باد بی ترنم قد من در انتهای دیوار خانه ات تصویر نقش شده ی آدمی را دیدم که چشمانش اندوه هزار گناه هراس هزار غربت هزار تنهایی را می گفت و در انتظار رفتن بود * اگر دوباره بینمت با تو از آن تصویر و هزار خاطره خواهم گفت از قطاری که انتظار را بر من نهاد درختی که سارهایش پرید زنی که با درخت تصادف کرد و اسمش را از سارها گرفت در آن صبح که تنش در گور می خوابید نگاهش چیزی دیگر می گفت خدا حافظ خدا حافظ اگر دو باره ببینمت با تو از همه چیز خواهم گفت جز خدا حافظ خدا حافظ
ابر بهار خاطرت بر سر شاخسار دل جلوه ای از خیال تو میکشدم کنار دل دست نیاز و اشک ما حلقه به درگه تو زد بین چه شکسته در غمت قامت استوار دل تا به سحر تیره شبان یاد توام در گذران منظر دلکش تو و دیده بیقرار دل راه ورود خاطرش بسته به روی یاد ما از نظرش فتاده ام برسر کارزار دل کشتی صبر و طاقتم رفت به گرداب غمت سیل سرشک دیدگان برده زمن قرار دل بدرقه ره تو شد قطره به قطره اشک ما موج غمت فتاده بر ساحل انتظار دل @ حمید رضائی
یادت هست مادر؟ اسم قاشق را گذاشتی قطار، کشتی و هواپیما: تا یک لقمه بیشتر بخورم… یادت هست؟ شدی خلبان،ملوان،لوکوموتیوران میگفتی بخور تا بزرگ بشی آقا شیره بشی… خانوم طلا بشی… و من عادت کردم هر چیزی را بدون اینکه دوست داشته باشم قورت بدهم. حتی بغض هایم را ... امیرحسین زندی
متاسفم حکم صادر گشت راه بازگشتی نیست باید ساخت در حوالی سرزمین پندارم . انگار داوری یادش رفت قاضی اقبالم . خودسرانه می تازد دیوانه زنجیری دل من یاغی گشت استر نافرمان !! به گمانم چندی ست حسگرش فعال است شایدم می بیند پیش لرزه های گسل افکارم.
با اتوبوس شمال را سوار شو.... به خیالات یک مرد که رودخانه ماهی و خزه را می فهمد آواز را چند ثانیه در آب،حبس و کوه را به دریا وصله....اما... این هوای ناب را از ریه اش دریغ می کند با اتوبوس شمال را پیاده شو که بهار در دستان تو جا مانده است بیا که گلهای همیشه بهار فاتحه ی این لاشه ی در هم را خوانده اند بیا که بهار رنگ و بوی تو را بگیرد بیا که دوباره سبز شوم......
دستانم به توانايي تو شك دارند دل من مشكوك است به شروع حادثه عشق . دل من غافل بود همه دارايي اوبود ذره اي آرامش چيزخورش كردند خواب مانده بود يك خواب مغناطيسي او نمي دانست شبي يكي پيدا شود و سهم آرامش را به چه آساني از او مي دزدد! دستانم آنقدر شانس نداشت لحظه بدرود را به هنگام خداحافظي از دست داد چشم من آه چشمانم آن دوچشم نگران پي بازآمدنت رد مهر را مي پايد .
وقت آنست عقل دورانديش را آن غافل آن دليل و آن برهان آن ذهن شكاك . به يكسوي انداخت . دكمه پاك كردن به دردم ميخورد گاهي كاشكي با زدن دكمه اي پاك ميگشت همه پندارم همه تدبيرم عقل جزئي نگر انديشه دست و پاگيرم
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
.jpg)
